عوارض داروی دیگوکسین

مفاد مصرف داروی دیگوکسین

از دیگوکسین برای درمان ریتم‌های غیر طبیعی قلب (آریتمی)، از جمله فیبریلاسیون دهلیزی، به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی برای کاهش ضربان قلب به کار گیری می‌گردد. هدف کاهش فشاری می‌باشد که بر قلب وارد می‌شود، زیرا با گذشت مجال، این دستور می‌تواند عضله قلب را فرسوده و سبب به نارسایی قلبی شود. 

برای عده ای که اکنون رتبه‌ای از نارسایی قلبی دارند، می‌تواند در کاهش سطح فشار روی قلب آنان نیز اثر گذار باشد. با این اکنون، فعلا، رایج‌تر هست که استارت یک مسدودکننده بتا، مانند بیسوپرولول، یا یک مسدودکننده کانال کلسیم، مانند دیلتیازم، به شما داده شود. متخصص قلب

معمولاً در حالتی که توانا به تحمل این نوع داروها نباشید، دیگوکسین تجویز میشود، یا در صورت نیاز به کاهش بیشتر ضربان قلب، در ادغام با آنها استفاده می شود.

در حالی که دیگوکسین ممکن است به کاهش ضربان قلب شما کمک کند، ریتم قلب شما‌را به موقعیت بی آلایش باز نمی‌گرداند. در ازای، این شغل توسط انواع دیگر داروها مانند آمیودارون انجام میشود.

دیگوکسین را می‌اقتدار در فرایند نهایی نارسایی قلبی نیز استفاده کرد، اما این فرمان کم‌تر رایج میگردد، زیرا داروهای موثرتری در دسترس میباشند.

عالی است دیگوکسین به صورت داخل وریدی تجویز شود. تزریق عضلانی بسیار گزینه مشاجره می باشد. بیش از 2 میلی لیتر از دارو نباید در همان محل تزریق خواهد شد. تزریق می بایست در عمق عضله انجام شود و پس از تزریق حوزه‌ پوشاننده آن ماساژ داده شود. تزریق باطن وریدی به طور موثرتری نسبت به تزریق عضلانی متابولیزه می شود و روش ارجح می‌باشد، زیرا تنها حدود 80 درصد از دارو در تزریق داخل عضلانی در مقایسه با دوز باطن وریدی جذب می گردد. خطر تحریک موضعی یا میونکروز وجود دارد.

بیشتر بخوانید: سوفل قلبی؛ آیا صدای اضافی قلبی خطرناک می‌باشد؟

عوارض داروی دیگوکسین

در حالتی که به شما دوز اشتباه داده شود، دیگوکسین می‌تواند عوارض جانبی داشته باشد، بنابراین ایفا آزمایش‌های منظم برای بازرسی سطوح خون‌تان اساسی می‌باشد. هم‌چنین در حالتی‌که علائم نشان می دهد که دیگوکسین بیش تر از حد در خون شما وجود دارد یا اشتباهات کلیوی دارید، ممکن است آزمایش شوید، زیرا دارو توسط همه‌ها از بدن شما بیرون می شود.

عوارض جانبی دربرگیرنده:

 تهوع و استفراغ

 اسهال

 خستگی

 بی خوابی

 اختلالات بینایی

 تپش قلب و غش 

در موارد معدود، ارتقاء سطح دیگوکسین در خون می‌تواند سبب نقص‌ در ریتم قلب (آریتمی) شود و هم‌چنین جز موردها علائم اوردوز دیگوکسین نیز شناخته می گردد که مواردی دورازشوخی هستند و نیاز به درمان در اسرع وقت دارند. در حالتی‌که اختلالات ریتم قلب را تجربه کردید، می بایست برای نوار قلب (ECG) و آزمایش خون به پزشک قلب و عروق مراجعه کنید و در صورت نیاز می توانید از طریق قابلیت مشاوره آنلاین با کارشناس قلب و عروق در امر باشید.

تداخلات داروی دیگوکسین

بسیاری از داروهای رایج با دیگوکسین تداخل دارا‌هستند. ضد آریتمی کلاس IA، کینیدین، با دیگوکسین برای مکان ‌های اتصال رقابت می‌کند و پاک سازی کلیوی دیگوکسین را کاهش می دهد. این اثرات باعث ارتقاء سطح دیگوکسین می شود و قادر است سمیت ساخت و ساز کند. تداخلات مشابهی با مسدود کننده‌های کانال کلسیم و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی رخ میدهد. سایر داروهایی که با دیگوکسین تداخل دارند آمیودارون (ضد آریتمی کلاس III) و بتا بلوکرها می باشند. دیورتیک‌ها به دلیل پتانسیل آن‌ها برای کاهش سطح پتاسیم پلاسما (یعنی ایجاد کرد هیپوکالمی) میتوانند به طور غیرمستقیم با دیگوکسین تداخل داشته باشند. هیپوکالمی سبب به ارتقا اتصال دیگوکسین به Na+/K+-ATPase می‌شود و در بهره اثرات درمانی و سمی دیگوکسین را ارتقا می‌دهد. هیپرکلسمی سبب ارتقا کلسیم درون سلولی ناشی از دیژیتال میگردد که میتواند باعث به اضافه بار کلسیم و ارتقا حساسیت به آریتمی‌های ناشی از دیگوکسین گردد. هیپومنیزیمی همچنین قلب را به آریتمی‌های ناشی از دیگوکسین حساس می‌کند.

بیشتر بخوانید: گشادی قلب؛ آشنایی بدون نقص با این بیماری

چه طور باید دیگوکسین را مصرف کرد؟

دیگوکسین خود را دقیقاً طبق فرمان مصرف فرمایید.

هرگز قرص اضافی مصرف نکنید.

می‌توان با یا بدون خوراک مصرف کرد.

توجه داشته باشید: برای این‌که ببینید چه مقدار دیگوکسین در بدن شما وجود دارااست، دکتر ممکن می‌باشد آزمایش خون را تجویز کند.

دیگوکسین برای چه اشخاصی مناسب می باشد؟

چنانچه فیبریلاسیون دهلیزی دارید، احتمالاً تا قبل از این‌که پزشک دیگوکسین را در لحاظ بگیرد، مسدودکننده‌های بتا یا مسدودکننده‌های کانال کلسیم به حداکثر دوزی که می‌توانید تحمل فرمائید، افزایش می یابد. در صورتیکه این سبب ساز بهبود علائم شما نشد یا ضربان قلب شما را تا حد قابل قبولی کاهش نداد، ممکن می‌باشد دیگوکسین به آن اضافه گردد. بر پایه ی دستورالعمل‌های NICE (موسسه ملی بهداشت و مراقبت)، اگر فردی فیبریلاسیون دهلیزی همیشگی داشته باشد و از نگاه جسمی بسیار غیرفعال باشد، بعضی اوقات به خودی خود دیگوکسین داده میشود.

به طور مشابه، در شرایطی‌که نارسایی قلبی دارید، سفارش می گردد قبل از استفاده از دیگوکسین، سایر داروها با حداکثر دوز قابل تحمل تجویز شوند. اینها معمولاً مشمول مسدودکننده‌های بتا، مهارکننده‌های ACE (آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین) مانند رامی‌پریل، و ARB (مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین) مانند کاندسارتان می باشند.